Op mijn 15e mocht ik voor het eerst een avond presenteren. In de zaal zaten 400 man. De kick die ik toen heb ervaren is nooit meer weggegaan. Dit wilde ik nog zoveel vaker.

Op het podium staan sprekers en dagvoorzitters. Dat leek me allebei wel wat. Maar hoe word je een spreker? En hoe word je een dagvoorzitter? Ik had geen idee. Alleen een ongekend verlangen om daar op dat podium te staan.

Jarenlang zocht ik mijn weg naar het podium. Ik leerde wat ik wel moest doen. En vooral ook wat ik niét moest doen. Maar ik vond de weg en stond uiteindelijk op dat podium.

De warmte van de theaterlichten op mijn gezicht. Het applaus van het publiek. De adrenalinekick die door mijn lichaam raast. Het is het meest fantastische gevoel en het allermooiste vak dat er bestaat. Ik leef mijn droom.